استان مرکزی استانی صنعتی و به تعبیری پایتخت صنعتی کشور است. استان مرکزی محل حضور حضرت امام روح الله است. شهر خمین زادگاه حضرت امام خمینی(ره) و شهر اراک محل تحصیل رهبر کبیر و فرزانه انقلاب بوده است.

برخی شهر های استان دارای سابقه تاریخی بوده و بخشی از دانشمندان و رجال سیاسی کشور در دوره های مختلف حکومتی از این استان بوده است.

استان مرکزی به عبارتی جزئی از شاهراه اصلی کشور و محل اتصال چهار جهت اصلی کشور به یکدیگر است.

این ها مزیت های مهم استان است و ما برای معرفی استان به سایر هموطنان به آن اشاره می کنیم.

اما استان مرکزی از نظر توسعه و پیشرفت در چه رتبه ای قرار دارد؟

سطح اشتغال استان در چه رتبه ای قرار دارد؟

صنایع استان چه سهمی از اشتغال جوانان را به عهده دارند؟

مبلمان شهر اراک و سایر شهرها در چه سطحی از استاندارد یک شهر ایده آل طراحی شده است؟ نامتوازن بودن مبلمان شهری و جهت گیری خیابان ها چه سهمی از آلودگی را عهده دار است؟

گستره اعتیاد در بین جوانان استان در چه حدی است؟

 توسعه گردشگری استان در چه رتبه ای قرار دارد؟

امتیازات استان مرکزی چقدر به کشور شناخته شده است و آمار بازدید جهانگردان و ایرانگردان از این استان در طول سال چیست؟

آیا جاده های بین شهری استان امکان رفت و آمد گردشگران را فراهم کرده و آیا جاذبه های لازم در کنار جاده های بین شهری دیده شده است؟

کارخانجات استان چه سهمی از آلایندگی استان را بر عهده دارند؟

 اقدامات به عمل آمده در رفع آلودگی تا چه حد موثر بوده و برای رفع کامل این معضل چه اقداماتی مورد نیاز است؟

آیا این استان صنعتی از پتانسیل صنایع برای توسعه روستاها و بخش کشاورزی استفاده کرده است؟

آیا کارخانجات سهم قابل قبولی برای عمران شهر و روستا می پردازند؟

دلیل اصلی ظرفیت های خالی فعالیت کارخانجات چیست؟

چرا برخی کارخانجات استان تغییر کاربری داده و حاضر نیستند با فروش محصولات موجود خود چرخه تولید را ادامه دهند؟

چرا ماشین آلات تولید شده در برخی کارخانجات انبار می شود در حالیکه برای رفع نیاز کشور ماشین آلات چینی وارد کشور می شود؟

 امنیت شغلی کارگران پایتخت صنعتی در کارخانجات و سایر مراکز در چه رتبه ای قرار دارد؟

چرا به محض وقوع یک اتفاق مانند عدم فروش محصولات یک کارخانه بلافاصله کارگران از کار بیکار می شوند و یا در بلاتکلیفی قرار می گیرند؟

آیا نظر کارگران به عنوان عضوی از خانواده صنعت در مورد کیفیت تولید و رونق صنایع اخذ می گردد

تا تجارب خود را در اختیار مدیران و صاحبان صنایع قرار دهند؟

مدیران و مسئولان استان تا چه حد از نظرات و تجارب کارگران اطلاع دارند و از این تجارب برای رفع مشکلات اقتصادی و اجتماعی استفاده می کنند؟

به نظر می رسد علت بسیاری از مشکلات موجود در استان ناشی از تک روی ها، طرح مسائل اختلافی و عدم همگرایی مسئولان استان است.

اینکه یک موضوع مشخص در مقطعی تبدیل به سوژه می شود و فرد یا افراد خاصی از این سوژه به نفع خود بهره برداری می کنند و بعد از مدتی بدون اقدام اساسی رها می شود ناشی از زمینه های تک روی در سطح استان است.

اگر موضوعی به عنوان بحران و مسئله اجتماعی مطرح می شود باید تا رفع آن بحران و گزارش اقدامات اساسی انجام شده برای رفع معضلات موجود در لیست سیاه باقی بماند نه اینکه متناسب با خواست اشخاص زمانی به سوژه تبدیل و زمانی از لیست خارج شود.

تعامل بین بانک ها و صنعت استان یک ضرورت انکار ناپذیر است و این بخش ها باید خود را شریک یکدیگر بدانند.

توزیع متوازن صنایع و کارخانجات بزرگ و کوچک در استان نیاز به تصمیمات جمعی مدیران و کارشناسان و خبرگان محلی دارد.

شهرهای کوچک و بزرگی که در استان وجود دارد باید بتوانند نقش موثری در افزایش اشتغال و کاهش مهاجرت داشته باشند و این مهم در صورتی ممکن است که صنایع و کارگاه های تولیدی متناسب با ظرفیت هر شهر ایجاد شود تا بخشی از جوانان حومه آن شهر بخصوص شاغلین بخش کشاورزی در فصل بیکاری در این کارگاه ها فعالیت نمایند.

یکی از راه های کاهش مشکلاتی نظیر ازدحام جمعیت و افزایش خودروها و گسترش آلودگی هوا کاهش مراجعات از شهرها و روستاهای دیگر است. اگر مجتمع های اداری و مراکز بهداشت و درمان در شهرهای کوچک تر فعال و پاسخگوی نیاز منطقه باشد بخش عمده ای از مراجعات و به تبع آن بخشی از هزینه های مردم  شهر و روستاهای اطراف آن کاهش می یابد.

توزیع متوازن کارگاه ها و مجتمع های اداری و بهداشت و درمان نیز از مقوله هایی است که همگرایی مسئولان و خرد جمعی را می طلبد.

چنانچه می دانیم برخی معضلات فعلی ناشی از تصمیمات گذشته است که رفع این معضلات در حال حاضر غیر ممکن یا بسیار زمان بر است، مسئولان امر باید به معضلات موجود به دیده عبرت بنگرند و در طرح های جدید تصمیماتی را اتخاذ کنند که برای دوره های بعد فرصت باشد نه تهدید و مشکل.

برای مثال وجود فرودگاه در کلانشهر اراک یکی از ضرورت هاست. اما واقع شدن فرودگاه در مکانی که چند ماه از سال دچار مه گرفتگی شدید است و به دلیل قرار گرفتن مجتمع فاضلاب شهر در جوار آن بقیه ماه ها آلوده به بوی نامطبوع فاضلاب است ناشی از تصمیمات گذشته است.

قطعا اگر مسئولان مختلف وقت در جانمایی این مکان ها جلسات تخصصی تشکیل داده بودند و از کارشناسان با تجربه مجموعه های مختلف مرتبط با موضوع استفاده می کردند جانمایی مطلوب تری انجام می شد و فرودگاه شهر ما بیشتر مورد استقبال مردم قرار می گرفت.

این موضوع در مورد جانمایی برخی کارخانجات و مراکز تولیدی نیز صادق است و در مورد برخی کارخانجات و مراکز جدید نیز این روند ادامه دارد.

نتیجه اینکه بخش عمده ای از مشکلات استان در بخش صنعت و کشاورزی و شهر و روستا ناشی از تکروی ها و عدم اجماع مسئولان و سازمان ها و مراکز مرتبط با این بخش ها بوده است و برای جلوگیری از اتفاقات مشابه مسئولان فعلی و مسئولان آینده باید فارغ از منافع و دیدگاه های  شخصی  بر سر مسائل استان دلسوزی نموده و تصمیمات هماهنگی را اتخاذ نمایند که مورد تحسین آیندگان قرار گیرند به گونه ای که هم مسئولان در نتایج و دستاوردهای آن سهیم باشند و هم مردم از آن بهره مند گردند.  

بخش عمده ای از بیکاران فارغ التحصیلان دانشگاه ها هستند که انتظار دارند متناسب با رشته تحصیلی ، شغل مناسبی به دست آورند لکن به دلیل عدم تعامل دانشگاه ها و صنعت در استان و به عبارتی در کل کشور، دانشگاه ها صرفا دانشجو می پذیرند و بعد از پایان تحصیلات مدرک مربوطه را صادر می نمایند و مسئولیتی در قبال شغل فارغ التحصیلان خود ندارند به همین دلیل تحلیل مناسبی از وضعیت صنعت و سایر حرفه ها و مشاغل و نیاز آنان به نیروی انسانی ندارند. در حالی که رابطه منطقی میان دانشگاه ها و مراکز علمی با صنعت و مراکز تولید می تواند ظرفیت های خالی موجود در بخش صنعت و مراکز تولیدی و ظرفیت ها و استعدادهای موجود در دانشگاه ها را شناسایی نموده و بخش عمده ای از مشکلات موجود در این زمینه را مرتفع نماید.

بدیهی است مسئله اشتغال یک مسئله اجتماعی و فراگیر است و مشکلات اجتماعی و اقتصادی زنجیره ای به هم متصل بوده که قطع یا نقص هر قسمت سایر قسمت ها را درگیر خواهد کرد. اقدامات فردی بدون داشتن اطلاعات دقیق نیز مشکل اشتغال را حل نخواهد کرد.

بنابراین تاکید می گردد تکروی و خودرایی باعث پیچیده تر شدن مشکلات اجتماعی و اقتصادی گردیده و موجب نابسامانی بیشتر خواهد شد و برای حل مشکلات مذکور نیاز به خرد جمعی و همگرایی و هم فکری و همکاری همه دستگاه ها اعم از اجرایی، قانون گذاری و مراکز صنعتی، تولیدی و علمی دارد.